[ รีวิว ] ขมิ้นกับปูน : จุลลดา ภักดีภูมินทร์

ฝ่ายหนึ่งคือ พระยาอภิบาลบำรุง ที่เป็นคนตรงไปตรงมา พูดจาโผงผาง มีความซื่อสัตย์เป็นที่หนึ่ง

ส่วนอีกฝ่ายคือ พระวิจิตรฯ ผู้ซึ่งเป็นคนไหลไปตามน้ำ ปรับตัวตามยุคตามสมัย ตักตวงหาผลประโยชน์จนร่ำรวยได้ในทุกสถานการณ์

ทีนี้พอเปลี่ยนแปลงการปกครอง ด้านพระยาอภิบาลฯ กับลูกชายก็ไม่ยอมไหลไปตามน้ำเหมือนคนอื่น สุดท้ายก็ลาออกจากราชการกินเงินเก่าสมบัติเก่าไปเรื่อยๆ ในขณะที่ฝั่งพระวิจิตรฯ กลับเจริญก้าวหน้าพรวดๆ เพราะเข้าหาผู้ใหญ่เป็น ก็ยิ่งทำให้พระยาอภิบาลฯ โกรธเข้าไปใหญ่

จริงๆ ประเด็นความเกลียดชังมันเริ่มจากในอดีตที่ แม่ของพระยาอภิบาลฯ ทิ้งลูกทิ้งสามีหนีไปอยู่กับพ่อของพระวิจิตรฯ (ซึ่งอยู่บ้านรั้วติดกันข้างๆ นี่เอง) นัยว่าเคยเป็นคนรักเก่ากันมาก่อนอะไรประมาณนั้นค่ะ พระยาอภิบาลฯ แกเลยผูกใจเจ็บเกลียดแม่ เกลียดก๊กฝั่งพระวิจิตรฯ มาตั้งแต่เล็กๆ และก็ไม่ลืมที่จะส่งต่อความเกลียดชังฝังหัวไปจนถึงชั้นลูก ชั้นหลาน

แต่ถ้าแค่คนบ้านรั้วติดกันจะเกลียดกัน สร้างกำแพงสูงๆ กั้นไว้ ไม่ต้องวิสาสะกันอีกก็คงหมดเรื่องหมดราวไป แต่บุพเพเจ้ากรรมก็ยังมาดลใจให้หนุ่มๆ ฝั่งบ้านพระวิจิตรฯ มาถูกใจสาวๆ ฝั่งบ้านพระยาอภิบาลฯ ซะงั้น จนสุดท้ายก็เกิดเรื่องราวร้ายแรงใหญ่โตเกินกว่าที่จะคาดคิด แต่ต้องไปอ่านกันดูนะคะว่าแต่ละคู่เค้าตัดสินใจในเรื่องความรักของตัวเองกันยังไง

#เคล็ดลับอ่านสนุก

ถึงแม้ว่าขมิ้นกับปูนจะไม่ได้เป็นนิยายรักหวานแหวว ลึกซึ้งกินใจ แต่ส่วนตัวกลับรู้สึกว่าเรื่องนี้มีเสน่ห์มากมายตรงความคิด ความรู้สึก มุมมอง และการจัดการกับสิ่งเร้าของตัวละครแต่ละตัว แม้แต่ตอนที่ต้องเจอกับการกระทำที่ใช้แต่อารมณ์โดยปราศจากเหตุผลของตัวละคร ก็ยังแอบนึกสนุกหยุดคิดแล้วลองทำความเข้าใจในการกระทำแบบนั้นของเค้าต่อได้อีก

ถึงจะได้ดูละครมาก่อนแล้วหลายเวอร์ชั่นก็ตาม แต่การได้อ่านบทประพันธ์ดูสักครั้งก็ยังสนุกกับนิยายเรื่องนี้ได้อยู่ดีค่ะ